μερικές σκέψεις σχετικά με την αξία της ζωής αυτής κάθε αυτής, της βιολογικοτητάς της.

Ο άνθρωπος, ή μάλλον η ανθρώπινη, μεταβλητή ανα το χρόνο, συνθήκη, σπάνια ασχολείται με την πραγματικότητα αυτή καθε αυτή. Αντίθετα, παρεμβαίνει σε αυτή σχεδόν πάντα μέσω του χειρισμού των συμβόλων με τα οποία την αναπαριστά. Κατ΄αυτή την άποψη, όλες οι πράξεις του έχουν πρωτίστως συμβολική αξία.
Εξ΄ου και -ενάντια σε κάθε λογική οικονομίας ή λειτουργισμού- η ενέργεια που έχει ξοδευτεί για το καθαρά συμβολικό: απο τις πυραμίδες και τα μνημεία, έως το πότλατς και απο την καλλιέργεια φυτών κ ζώων -που ενδέχεται να ξεκίνησε για συμβολικούς λόγους- έως την τέλεση μυστηρίων, ο άνθρωπος πάντα ξόδευε δυσανάλογα περισσότερη ενέργεια και πόρους απ΄ότι για καθαρά επιβιωσιακούς λόγους.
Οι θεραπευτές στην αφρική ή στην αιτή, βάζουν τα χέρια τους στα σωθικά των αρρώστων και ανασύρουν την ίδια την αρρώστεια (που μπορεί να έχει τη μορφή σκουληκιών π.χ.). Σύμφωνα με το σύστημα αναπαραστασής τους, η αρρώστεια έρχεται πάντα απ΄έξω: πρόκειται για πνεύματα, για βλαβερή επίδραση του Άλλου. Το συμβολικό τους σχήμα για τη θεραπεία, επιδρά ωστόσο άμεσα στο φυσικό κόσμο -και έχει κ αναμφίβολα θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσουμε για μια ζωή ελεύθερη απο τη συμβολική αναπαράστασή της. Η ίδια η εμπειρία μας είναι διαμεσολαβημένη απο τις αισθήσεις μας και οι αισθήσεις μας διαμεσολαβούνται απο την κουλτούρα μας, τα συμβολικά σχήματα εξήγησης του κόσμου.